Καταγωγή-ιστορικό. Κατάγεται από την Τροπική Αμερική. Στην αρχαία Ελλάδα γνώριζαν μόνο τις κολοκύθες που τις ονόμαζαν “σικύα” ή ”ινδική κολοκύνθη”. Η λέξη “κολοκύνθη” είναι υπεύθυνη για τη σημερινή του ονομασία.

Περιγραφή του φυτού. Έχει θαμνώδη μορφή με πολύ μεγάλα χνουδωτά φύλλα. ¶νθη αρσενικά και θηλυκά στο ίδιο φυτό. Τα αρσενικά, πολύ μεγάλα σε μέγεθος, είναι η πρώτη ύλη για ένα ελληνικότατο φαγητό, τους κολοκυθοκορφάδες.

Ποικιλίες. Αρκετές, με διαφορές στο χρώμα κυρίως του καρπού. Έτσι έχουμε ανοικτό πράσινο χρώμα, σκούρο πράσινο και ενδιάμεσο.

Πολλαπλασιασμός. Φυτό θερμής εποχής. Η σπορά γίνεται συνήθως απευθείας στο έδαφος με 2-3 σπόρους σε κάθε θέση, σε αποστάσεις 1×0.8 μ.

Καλλιεργητικές περιποιήσεις. Ίδιες με τα συγγενή του φυτά αγγούρι, καρπούζι. Όταν φυτρώσουν όλοι οι σπόροι γίνεται αραίωμα των φυτών και αφήνεται ένα σε κάθε θέση. Πιο ευαίσθητο σε μια ασθένεια (βοτρύτης) που προκαλεί σάπισμα του καρπού.

Συγκομιδή. Το στάδιο συγκομιδής ορίζεται κυρίως από τη χρήση του. Έτσι, αν θέλουμε γεμιστά κολοκυθάκια, τότε συγκομίζονται μεγάλα σε μέγεθος. Ειδάλλως, πιο μικρά. Ο χρόνος που μεσολαβεί από τη σπορά μέχρι την έναρξη της συγκομιδής είναι περίπου 2 μήνες και η διάρκειά της 3 περίπου μήνες.

Χρήσεις. Τρώγεται μόνο μαγειρεμένο και ευτυχώς η θαυμάσια ελληνική κουζίνα το έχει αξιοποιήσει σε πολύ νόστιμα φαγητά.

Συντήρηση: Πολύ ευαίσθητος καρπός σε χαμηλές θερμοκρασίες. Έτσι πολλές φορές είναι καλύτερα να συντηρείται σ’ ένα δροσερό μέρος παρά στο ψυγείο.

πηγή: "Οδηγός καλλιεργειών" από τη σειρά "Σχολικός κήπος", έκδοση Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ευώνυμος Οικολογική Βιβλιοθήκη, ΟΜΕ ΕΠΕ